Van ruilen komt huilen.......

Van Ruilen komt Huilen…. dus toen we als pootaardappeltelers geconfronteerd
werden met ruilverkaveling en onze kavel met kwalitatieve goede grond af moesten staan, werd het werk een stuk minder plezierig. Dat betekent kijken naar andere mogelijkheden, groter worden was niet ons ding. Een oriëntatie in de biologische landbouw wat toen nog in de kinderschoenen stond, vonden wij een te groot risico met twee opgroeiende kinderen.

Hoe het allemaal begon

Terwijl ik in het eerste jaar van de opleiding voor edelsmeden in Schoonhoven zat, leerde ik Doeke kennen. Een jonge boer, notabene uit ons eigen dorp. Tja het is mogelijk; jaren vlak bij elkaar wonen en elkaar niet kennen.
Net op kamers, dan wil je natuurlijk niet ieder weekend naar huis. Maar ja daar kwam toen snel verandering in. De opleiding bleek helaas geen succes. Ik ben gestrand in de talen, Dyslexie was de oorzaak van een te laag cijfer voor het verplichte talen blok. Het jaar over doen was geen optie en dus einde verhaal, terug naar huis.

12 ambachten 13 ongelukken?

Het grote zoeken was begonnen, wat doe ik nu met mijn leven? Inschrijven voor opleidingen en uitgeloot worden. Kleuterkweek geprobeerd. Superleuk kleuters maar een hele klas vol … HELP. Tijdje gewerkt op een tandtechnisch laboratorium... Je mag misschien eens een gouden tand maken, maar dat is toch wat anders dan een mooi sierraad.

Uiteindelijk werden het een aantal mooie jaren in een eigen handwerkzaak, in een deel van de zaak van mijn ouders. In die tijd was breien in de mode en breide men er lustig op los. Mijn winkel was gevuld met mooie rijen vakken op kleur gevuld met verschillenden soorten garen. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Nog steeds zwijmel ik weg bij mooie garens en heb altijd wel een werkstuk in de maak liggen.

Abrupt einde

Inmiddels waren we getrouwd en woonden in het dorp op fietsafstand van mijn winkel en de boerderij. Doeke zijn ouders besloten echter al heel vlot dat ze daar toch niet langer wilde blijven wonen. Zoonlief niet meer thuis, dat viel zwaarder dan verwacht. 

Zo moesten wij na 1,5 jaar ons huis in het dorp al verruilen voor de Lentemaheerd, de boerderij waar Doeke is geboren.
Kort na onze verhuizing verwoeste een brand mijn werk en de winkel van mijn ouders.

Steeds meer boerin

Het was winter en de aardappelen werden gesorteerd bij ons in de schuur. Nu ik geen werk meer had buitenshuis, stond er vlot een kruk voor mij bij de sorteermachine. Langzaamaan deed schoonvader iets minder en ik wat meer.

We hebben de boerderij van mijn schoonouders gekocht en konden toen bouwen aan onze eigen toekomst. Een traditioneel bouwplan met zo nu en een uitstapje naar een andere teelt. Ook toen stond de landbouw al onder druk. Producten moesten van hoge kwaliteit zijn en er kwamen steeds meer regels en voorwaarden. Maar de knip werd ieder jaar iets minder gevuld.

Niet mopperen

We wilden niet langer mopperen over de lage prijzen en de regels van bovenaf, maar wel graag op deze mooie plek blijven wonen. Inmiddels was ik gestart met 2 kamers logies en ontbijt. Na bijna 10 jaar op onze boerderij, een zoon en dochter rijker, miste ik het contact met de mensen. Ik was als meisje midden in het dorp naast de winkel van mijn ouders opgegroeid. Hier op de boerderij is het toch veel stiller.

Van het één komt het ander. Ook Doeke bleek het erg leuk te vinden om gasten te ontvangen op onze boerderij en ze iets te vertellen over de landbouw.
Natuurlijk, je stopt 1 aardappel in de grond en als het goed gaat komen er 15 of 20 weer uit. Maar er komt veel meer bij kijken dan dat. Hij vertelt ze waarom we dagenlang tussen de planten doorlopen op zoek naar zieken, dat niet iedere geoogste aardappel op je bord terecht komt, dat er pootaardappelen, consumptieaardappelen en fabrieksaardappelen zijn en wel 200 verschillende rassen. Het is zo leuk te ervaren hoe verrast mensen zijn die daar helemaal niets vanaf weten.

Groeien geeft een kik

Zo besloten we onze tweede stap te wagen en maakten we plannen voor de realisatie van een camping. Een klein onrendabel perceel naast de boerderij was daar de geschikte plek voor. Plannen maken is makkelijk, plannen uitvoeren kan soms moeilijk zijn.

In het begin van de zomer was de camping gebruiksklaar, een mooi sanitairgebouw geplaatst, kleine verblijfsruimte voor de gasten ernaast en ons eerste seizoen kon beginnen. Na een geslaagd startweekend met een gitaar spelende campinggast, de romantiek ten top, begint het wachten op meer gasten. We sloten ons aan bij de Vekabo. Zij vertelden dat het gemiddeld 5 jaar duurt voordat het allemaal goed loopt en gasten je vinden.

Nu ben ik altijd iemand van de lijstjes. Vanaf het begin af aan heb ik bijgehouden hoeveel overnachtingen we hebben, met daarbij wat speciale gegevens over de omstandigheden en activiteiten in de regio. Dat hielp ons in het vertrouwen dat we op de juiste weg zaten. Ieder jaar een groter getal, dat geeft een kik.

Onze wereld op zijn kop

Maar de hele wereld wordt op z’n kop gezet als de gemeente ineens een schets over de toekomst onze grond rondom de boerderij presenteert.
Tijd om na te denken over waar we staan en wat we willen als deze plannen realiteit worden.

Overheden realiseren zich vaak niet wat dit doet met boeren en de omgeving. Ongeruste buren! Wordt die vrije ruimte straks gevuld met huizen? Ook wij waren ongerust en niet op de hoogte van een identiteitsstudie met plannen voor een deel van ons land. Een aantal bewoners rondom dacht dat we de buit al binnen hadden en de grond verkocht.
Zoals het vaak gaat met plannenmakers; veel komt er op de grote stapel en schuift langzaam naar beneden om uiteindelijk nooit gerealiseerd te worden.

Maar het heeft ons wel wat positiefs gebracht. Wij hebben nagedacht over onze toekomst en mogelijk die van een van onze kinderen. Agrarisch gezien is daar geen interesse en wat wij agrarisch nog deden telt in de huidige landbouw niet meer mee. Het door ons toebedeelde stuk grond na de Ruilverkaveling hebben we verkocht om daarmee uitbreiding voor onze bed and breakfast te realiseren en de camping uit te breiden naar 25 plaatsen. Belangrijk voor ons was ook dat de nieuwe voorzieningen ook geschikt moesten zijn voor mensen met een handicap.

Natuurlijk komen er ook dan weer hobbels op je pad, voor de vergunningen moest er een bedrijfsplan worden gemaakt, daar zijn specialisten en potjes met geld voor. De geldverstrekker wil de regio een impuls geven en de specialist zag de groei niet zitten. Dan stagneren er weer zaken in de vergunning en bij de banken, zo stuiterden wij heen en weer van hoop naar wanhoop. Wij zagen al jaren dat er vraag naar meer was, vraag naar verblijf voor mensen met een handicap, dat de camping vol was en we veel “nee” moesten verkopen.

Je ziet het vaak in programma’s zoals “Ik Vertrek”. Niet opgeven maar doorgaan. Ook als je de uitdaging ziet om in eigen land iets te ontwikkelen, is het niet altijd even makkelijk. Maar oh wat geeft het een super gevoel als je uiteindelijk iets moois neer kunt zetten en dat kunt delen met heel veel leuke, interessante en avontuurlijke gasten.

Meer tijd voor de gasten en onszelf

Het resultaat van onze omschakeling is een grote B&B met 7 kamers, waarvan er 2 toegankelijk zijn voor mindervaliden. De hele accommodatie kan ook gehuurd worden als groepshuis. Onze camping heeft inmiddels 25 plaatsen, het sanitair is vergroot en ook daar is een badkamer geschikt voor mensen met een handicap. Het nieuwe veld van onze camping is geliefd bij camperaars; ruim, goede bodem waar bijna altijd wel campers kunnen staan en gedeeltelijk verhard. Fijn voor de vroege voorjaarsgasten en de late herfstbezoekers.

We ontvangen inmiddels 25 jaar gasten op de Lentemaheerd, wat is begonnen met 2 kamers logies en ontbijt is nu een volwaardig bedrijf. We hebben samen met veel plezier ons akkerbouwbedrijf gerund, de tijden veranderen en het werk veranderd. Die omschakeling is niet altijd even makkelijk geweest en veranderingen doen soms pijn. Maar het mooiste van alles is, dat we samen zijn begonnen als akkerbouwers en we nu weer samen ons werkzame leven hopen af te ronden als toeristische ondernemers.

Sinds kort is Doeke bijna helemaal gestopt met werken buitenshuis. Heerlijk samen de taken verdelen. Meer tijd voor onze gasten en meer tijd voor elkaar. Dat is voor ons dubbel genieten op de Lentemaheerd.